11 juli 2009
Ze doet je steeds versteld staan… want elke keer weer dat je bij haar langsgaat is er iets veranderd. De eerste keer bezocht ik Mama Suzanne in oktober 2007… alles leekt te draaien om haar boomkwekerij… gespecialiseerd in met uitsterven bedreigde inheemse bomen: moabi, bibola, bubinga, enz. Wat aanvankelijk moest dienen om op de eigen velden te planten, werd een omvangrijke boomkwekerij met meer dan 10.000 jonge boompjes.
Mama Suzanne nam ons de tweede keer mee naar haar ‘terroir’ waar ze met veel respect voor het woud aan duurzame landbouw doet… in zoverre je in het woud van duurzame landbouw kan spreken, want het blijft een invasie in de integriteit van het evenaars
woud. In maart 2008 deponeerde ze een werkdocument bij Cradif… waar Elisabeth (de directrice) nogal lacherig over deed, maar waar duidelijk een visie uit bleek… helemaal niet ‘zweverig’, maar duidelijke stappen naar de verwezenlijking van een schijnbaar niet te verwezenlijken ‘droom’. Cradif kon haar niet aan de gevraagde som geld helpen, maar dat betekende geenszins het einde van Mama Suzanne’s ‘plannen.
woud. In maart 2008 deponeerde ze een werkdocument bij Cradif… waar Elisabeth (de directrice) nogal lacherig over deed, maar waar duidelijk een visie uit bleek… helemaal niet ‘zweverig’, maar duidelijke stappen naar de verwezenlijking van een schijnbaar niet te verwezenlijken ‘droom’. Cradif kon haar niet aan de gevraagde som geld helpen, maar dat betekende geenszins het einde van Mama Suzanne’s ‘plannen. Wanneer ik in maart van dit jaar een derde bezoek breng aan Mama Suzanne is er dus weer iets veranderd… een boetiekje werd tegen het huis gebouwd, een diepvrieskast werd aangeschaft… de dorpswinkel krijgt stilaan vorm.
En vorige week stond er dus weer iets meer op haar perceel. Vorig jaar opperde ze de idee om een ‘eerstelijns gezondheidspost’ op te zetten… en een jaar later is het zover. Ze volgende een aantal specifieke vormingssessies, georganiseerd door een internationale NGO ism het Ministerie van Volksgezondheid… en nu mag ze zich fier ‘lokale vroedvrouw’ noemen en baat ze ook een kleine dorpsapotheek uit.
De volgde stap is waarschijnlijk een ‘taxibrousse’. Al ligt Messam op de as Sangmélima-Yaoundé, de meeste ‘taxibrousse’ zitten overvol om er nog extra klantjes bij te laden. Meteen is het ook een extra bron van inkomsten. Een ‘droom’? Eén die wellicht werkelijkheid wordt Mama Suzanne kennende!
En om het verhaal helemaal kompleet te maken… ze heeft ook nog twee kinderen die ze heeft kunnen inschrijven aan de Universiteit van Yaoundé.
Wordt vervolgd…
Wordt vervolgd…
Subscribe to:
Reacties posten (Atom)
Posts
0 reacties:
Een reactie posten